Zoeken

Urban Adventure: 17-09-16

Timo Pelzers
17 sep 2016
3 minuten om te lezen

Vroeg in de ochtend stap ik in de auto, met mijn vader en neef. Als eerst gaan we naar de locatie die het verst is: Villa Heil. Daarna gaan we nog naar 4 andere locaties, waaronder een school en een kerkhof.

Villa Heil

Na een reis van anderhalf uur komen we aan op de locatie, maar het is druk. Heel druk. We wachten totdat het iets minder druk is. 3... 2... 1... Nu! We gaan snel het terrein op, zodat niemand ons meer kan zien. We kijken voor de zekerheid nog eens of we echt niet gezien worden, maar dan komt het volgende obstakel: een dichtbegroeid "pad" met prikkelplanten. We hebben niet voor niets anderhalf uur gereden, dus we bijten ons er doorheen. Daar, een deur die openstaat! We gaan het gebouw in en het eerste wat ik zie zijn de prachtige ramen, maar er is nog veel meer te zien. In de kelder liggen heel veel oude papieren, en boven liggen overal brillen!

Papier Maché

Na weer even rijden komen we aan op de volgende locatie. We komen eigenlijk alleen voor het prachtige trappenhuis, waar de locatie bekend om staat. We zoeken en zoeken, maar we vinden geen raam. Totdat ik mijn vader hoor zeggen "is dit het?". Ik loop er naartoe en kan mijn ogen niet geloven. Nooit had ik gedacht hier ooit te staan, en nu sta ik er! Ik pak snel mijn statief en maak een paar foto's. Ik kan hier wel uren naar blijven kijken, zo mooi.

Oriënt Express

Oriënt Express, hier wilde mijn vader en ik graag heen. Het terrein komen we erg makkelijk op, maar de trein inkomen was niet zo'n makkie. We kijken, natuurlijk, als eerst of er een deur open is, maar helaas. Is er dan een raam aan de bovenkant waar we doorheen kunnen? Ook niet. Dan ziet Quincy (mijn neef) een ingang, tussen de motoren door. Net groot genoeg om erdoorheen te kunnen. Als eerst wurmt Quincy erdoorheen, dan geef ik hem zijn, en mijn tas waarna ik me ook tussen de motoren heen wurm, als laatst komt mijn vader tussen de motoren door de cabine in. Eigenlijk is het hier te krap om met meerdere mensen te lopen. Met mijn 18-55mm lens kan ik de hele cabine net niet helemaal op beeld krijgen, dus maak ik maar meerdere foto's om later aan elkaar te stitchen.

School of Decay

Zodra we aan komen rijden zie ik al meteen een auto voor het gebouw staan. Andere urbexers, misschien? We stappen uit en lopen langs ze af, want zij staan vlakbij waar wij naar binnen moeten. Het meisje in de auto begint tegen ons te praten, maar zij zijn er niet om foto's te maken, maar om wiet te roken. We gaan naar binnen. We lopen even rond en wat mij meteen opvalt zijn de kleine foto's. Opeens zie ik een pop in het puin liggen, creepy! Nadat we nog een tijdje rond hebben gelopen, hebben we alles wel gezien en gaan dus weer naar buiten.

Cemetery of the Insane

Als laatst gaan we naar deze begraafplaats. Dit is namelijk geen gewone begraafplaats, maar een begraafplaats waar vroeger mensen uit een psychiatrisch ziekenhuis begraven werden. De begraafplaats opkomen is niet zo moeilijk, het hek staat namelijk al open, omdat andere mensen het open hebben gelaten. We lopen rond, opzoek naar het welbekende beertje. Ik heb al vaker gelezen dat het even zoeken zou zijn, en niets is minder waar! Daar! Daar is het beertje! Mijn vader, Quincy en ik maken een paar foto's en vertrekken weer.